Σου έχει τύχει να ακούς ένα τραγούδι και να θυμάσαι στιγμές απλές, όμορφες; Να νοσταλγείς κομμάτια από τη ζωή σου που κάποτε ήταν ανάλαφρη, γλυκιά; Να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα... από την ανεπανάληπτη φωνή της Μαρινέλλας. Και να χορεύω με τη φίλη Όλγα μέσα στο καταχείμωνο σ´ένα νησί του Αιγαίου, που η αλμύρα το ποτίζει και ο άνεμος το περιτριγυρίζει. Να θυμάμαι τα χαμόγελα, το κέφι και την ανεμελιά μας! Και την ψυχή στο χορό μας! Πάντα κοιταζόμασταν στα μάτια και ανταλλάσαμε καθάριες ματιές, ματιές που λείπουν σήμερα που ο κόσμος σκλήρυνε, ίσως και εμείς οι ίδιοι γιατί η ζωή δημιουργεί υποχρεώσεις, αλλάζει το σκηνικό του καθενός και χωρίζει τους δρόμους μας. Κι όμως δεν μπορει να αλλάξει το συναίσθημα και τις θύμησες. Και στέλνω το μήνυμα για να μοιραστώ με την Όλγα την ανάμνηση: " Ακούω να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα και θυμήθηκα τους χορούς μας! Ε ρε νιάτα! Κι εσύ περνάς στους δρόμους με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα....Φιλιά!" Είναι περασμένα μεσάνυχτα και δεν περιμένω απάντηση. Όμως η Όλγα ξενυχτά, γιατί είναι πια μαμά της Ελενίτσας και έγκυος στο δεύτερο, και απαντά: " Αχ θέλω το τότε που είχαμε και την Ελενίτσα plus! Θέλω πίσω τα χορευτικά και τα μπαλέτα μας! Πολλά φιλιά!" Κι εγώ απαντώ: " Με συγκινείς πολύ! Άσπρα καράβια τα όνειρα μας, θα σε ξαναβρώ στους μπαξέδες, θα διώξω τα σύννεφα. Τραγούδια με ψυχή. Αυτά που όλοι ψάχνουμε. Σ´αγαπώ! Πάλι βούρκωσα. Και πάλι θα γελάς μ´αυτό. Καληνύχτα!" Και η Όλγα απαντά κάνοντάς με να κλάψω. Δάκρυα με παράπονο για το συναίσθημα, την απλότητα, την αγνότητα που λείπει γύρω μας κι έχει από τη φύση του ένα παιδί, όπως η Ελενίτσα. Απαντά λοιπόν: " Είσαι πολύ τυχερός που ζεις εφηβικά κι έχεις ακόμα ευαισθησίες αφού ακόμα σου μιλάνε τα τραγούδια. Και τυχερός που έχεις ανθρώπους να τα μοιραστείς και να σε καταλάβουν.... Κι εγώ σ´αγαπώ κι έχω την αίσθηση ότι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ!!!" (Αφιερωμένο στη φίλη Όλγα)